Blaasmeesters
March 22nd, 2009
Het woord ‘Blaasmeesters’ leefde hardnekkig in haar hoofd. Dat het Blaarmeersen was, benadrukten we eindeloos. Maar daar had ze geen gehoor naar. Jaren lang gingen wij naar de Blaasmeesters.
Nu kan ze erom lachen, want ze weet het zelfs niet meer. Ze vindt haar eigen-zelf-van-vroeger zo grappig, dat ze me keer op keer uithoort. ‘Mama, toe, nog één keer, hoe was ik toen ik klein was?’
Dat weet ze eigenlijk al, ze was grappig en babbelde -toen al- aan één stuk door. Ze zei ‘Jezeltje’ tegen Jezus en ze kuste haar liefje op de mond in de tweede kleuterklas. Waardoor ze manend verboden werd te kussen met ‘vreemden’, want die dragen ziektes in hun mond. Had iemand op school verteld. Waarna ze maanden, bij iedereen die we kenden, vroeg of het familie was, want dat leek haar veiliger.
Nu begint onze tocht naar de Blaarmeersen helemaal van vooraf aan. Met handjes en zand. En dat eeuwige spel tussen die twee.
March 25th, 2009 at 9:34 am
Aarde, grond en zand ervaren
om dan verder, veel verder te varen
naar nog meer ongekende stranden
waar men ooit eens hoopt te landen.
Peter
March 25th, 2009 at 10:14 am
dag clarissje!!! verlang om je nog eens te zien hoor!!
March 25th, 2009 at 5:14 pm
Is dat toch mooi : alles ontdekken, open en verwonderd staan!
March 25th, 2009 at 7:15 pm
Marie, deze foto vind ik ook weer geweldig!
Het doet mij dromen en héél even weer kind zijn, aan zee, zand, boterhammen met lekkere chocolade van côte d’or en zand….