vertellementen

Het woord ‘Blaasmeesters’ leefde hardnekkig in haar hoofd. Dat het Blaarmeersen was, benadrukten we eindeloos. Maar daar had ze geen gehoor naar. Jaren lang gingen wij naar de Blaasmeesters.

Nu kan ze erom lachen, want ze weet het zelfs niet meer. Ze vindt haar eigen-zelf-van-vroeger zo grappig, dat ze me keer op keer uithoort. ‘Mama, toe, nog één keer, hoe was ik toen ik klein was?’

Dat weet ze eigenlijk al, ze was grappig en babbelde -toen al- aan één stuk door. Ze zei ‘Jezeltje’ tegen Jezus en ze kuste haar liefje op de mond in de tweede kleuterklas. Waardoor ze manend verboden werd te kussen met ‘vreemden’, want die dragen ziektes in hun mond. Had iemand op school verteld. Waarna ze maanden, bij iedereen die we kenden, vroeg of het familie was, want dat leek haar veiliger.

Nu begint onze tocht naar de Blaarmeersen helemaal van vooraf aan. Met handjes en zand. En dat eeuwige spel tussen die twee.