vertellementen

We stonden samen in een wc. Het mannenwc, maar dat was per ongeluk en ook al geleden van toen ik vijftien was en in het geniep sigaretten rookte.

Mijn vriendin was jaren geleden heel ziek, en haar lichaam draagt daar sporen van.
We fluisterden zelfs niet, we hadden het over littekens, pampers en toegetakelde lijven. Over teveel badjassen, revalidatie en correcties. Ze toonde haar lichaam aan mij en ik vond dat het schoonste vrouwenlichaam dat ik in eeuwen had gezien. Omdat littekens mensen echter maken, dapper ook, en omdat ik niet van perfectie houd. We knepen elkaar in de arm en als spitsbroeders zeiden we dat het leven soms lastig is, maar dat we fucking geluk hebben. Zij had veel meer geluk dan mij nodig, en ik stuur het nu nog elke dag in tonnen haar richting uit.

Onze mannen stonden toevallig beiden aan het urinoir toen wij uit onze schuilplaats kwamen en we keken naar elkaar. Dat geluk van ons, dat ligt voor een deel in die machtige mannen die we beiden hebben. Echte venten, die van in het begin het ganse pakket namen, all-in zoals ze bij Thomas Cook zouden afficheren. Met of zonder littekens, kloteziektes, pampers of teveel te lang avonden in kamerjassen omdat al de rest suckt en pijn doet.

Het leven tussen vrouwen kan zich al eens afspelen tussen de ‘oh’s’ en ‘ah’s’ van nieuwe handtassen, het échte leven speelt zich af in toiletten waar vrouwen zonder gêne samen kunnen zijn.

Vuistjes dus, voor alle weggekieperde taboes en overboordgegooide gènes. Vuistjes voor echte lijven, topwijven zoals mijn vriendin en venten of vrouwen die van hun vrouwen houden, helegans gelijk ze zijn.