vertellementen

We dretsten door de regen deze ochtend.

Het kleintje op de fiets aan mijn hand, Clarisse ernaast te voet. Om ter natst.

‘Ik vind stappen leuker dan fietsen, mama,’ zei ze vorige week,’ want dan hebben we een beetje tijd om te praten voor en na school.’
‘Kindje,’ wou ik opperen, ‘fietsen gaat sneller, en als het sneller gaat dan ben ik vroeger op mijn werk en als ik vroeger op mijn werk ben dan kom ik jullie wat vroeger halen en als ik jullie wat vroeger kan komen halen dan kunnen we vroeger eten en als we vroeger aan tafel zitten hebben jullie wat meer tijd om iets leuks te doen voor het bedtijd is.’

In mijn hoofd antwoordde ze: ‘Maar dat is net wat ik wou zeggen, mama, dat ik stappen naar en van school iets leuk vind.’

Dus zei ik niet wat ik dacht, maar: ‘Ok. Af en toe stappen we opnieuw naar school.’

Dus stappen we weer nu en dan naar school. Compromissen.

Ze glundert tijdens het stappen, mijn bijzonder middelste kind. Ze krijgt tijd om vragen te stellen, en ik heb tijd om ze te beantwoorden. Ze kan de muizenissen uit haar hoofd (en soms zijn dat er heel wat) kwijt en ik krijg kansen om haar te sussen. Ze kan haar kwaadheid kwijt, omwille van de eisen die anderen haar stellen omdat ze mee zou mogen spelen. Ze kan rijmen als geen een, en we gieren bij de grappen die ze ter plekke verzint. Elke uitspraak van mijnentwege wordt grondig geïnspecteerd: als ik ‘altijd’ zeg, corrigeert ze mij, als ik ‘nooit’ zeg, ook. Als ik op twintig stappen van thuis blij zucht dat we eindelijk thuis zijn, vult ze aan: ‘je bedoelt bijna thuis, want we staan nog op straat’. We praten over wilsbeschikking, de baas over jezelf zijn, en over zelfmoord. Over ontroering, ook, er is geen nuchterder mens op de wereld dan zij, maar ze kan zo ontzettend waar uitleggen wat ontroering is. Over toegeven ook, en delen, zaken die haar moeilijk liggen, dat weet ze.

Nu we weer wat vaker stappen valt me op dat ze weer rustiger wordt. Minder kwaad, minder frustraties en meer vrolijkheid. Meer rust in haar hoofdje, dat aan duizend per uur draait en al die indrukken die ze trager dan ons verteert. Ze knijpt wat vaker in mijn hand, weer, en die wandelingetjes in de storm en de regen zijn precies eilanden van duiding, rust en contentement voor haar.

De regen kom me dan ook niks schelen deze ochtend, ik werd opgewarmd door haar gelukkig gezichtje, dat straalde en giechelde toen we deden alsof het zomer was. We zuchtten hoe warm het wel was, en dat we hoopten dat we genoeg zonnecrème bij hadden om niet te verbranden. Ze bescheurde het, terwijl ze doorzopen door plassen stapte en de regen langs haar wang in haar nekje liep.

‘Ik vind dat leuk, mama, lijk alsof het zomer spelen in de regen’, fluisterde ze aan de schoolpoort,’want ik vind regen dan bijna gezellig.’

Je kon me uitwringen toen ik thuiskwam een half uur later, en toch voelde dit als een van de geweldigste ochtenden uit mijn leven. Met regen, smeltende sneeuw en ijskoude handen.