Gelijk alsof het zomer is
January 14th, 2015
We dretsten door de regen deze ochtend.
Het kleintje op de fiets aan mijn hand, Clarisse ernaast te voet. Om ter natst.
‘Ik vind stappen leuker dan fietsen, mama,’ zei ze vorige week,’ want dan hebben we een beetje tijd om te praten voor en na school.’
‘Kindje,’ wou ik opperen, ‘fietsen gaat sneller, en als het sneller gaat dan ben ik vroeger op mijn werk en als ik vroeger op mijn werk ben dan kom ik jullie wat vroeger halen en als ik jullie wat vroeger kan komen halen dan kunnen we vroeger eten en als we vroeger aan tafel zitten hebben jullie wat meer tijd om iets leuks te doen voor het bedtijd is.’
In mijn hoofd antwoordde ze: ‘Maar dat is net wat ik wou zeggen, mama, dat ik stappen naar en van school iets leuk vind.’
Dus zei ik niet wat ik dacht, maar: ‘Ok. Af en toe stappen we opnieuw naar school.’
Dus stappen we weer nu en dan naar school. Compromissen.
Ze glundert tijdens het stappen, mijn bijzonder middelste kind. Ze krijgt tijd om vragen te stellen, en ik heb tijd om ze te beantwoorden. Ze kan de muizenissen uit haar hoofd (en soms zijn dat er heel wat) kwijt en ik krijg kansen om haar te sussen. Ze kan haar kwaadheid kwijt, omwille van de eisen die anderen haar stellen omdat ze mee zou mogen spelen. Ze kan rijmen als geen een, en we gieren bij de grappen die ze ter plekke verzint. Elke uitspraak van mijnentwege wordt grondig geïnspecteerd: als ik ‘altijd’ zeg, corrigeert ze mij, als ik ‘nooit’ zeg, ook. Als ik op twintig stappen van thuis blij zucht dat we eindelijk thuis zijn, vult ze aan: ‘je bedoelt bijna thuis, want we staan nog op straat’. We praten over wilsbeschikking, de baas over jezelf zijn, en over zelfmoord. Over ontroering, ook, er is geen nuchterder mens op de wereld dan zij, maar ze kan zo ontzettend waar uitleggen wat ontroering is. Over toegeven ook, en delen, zaken die haar moeilijk liggen, dat weet ze.
Nu we weer wat vaker stappen valt me op dat ze weer rustiger wordt. Minder kwaad, minder frustraties en meer vrolijkheid. Meer rust in haar hoofdje, dat aan duizend per uur draait en al die indrukken die ze trager dan ons verteert. Ze knijpt wat vaker in mijn hand, weer, en die wandelingetjes in de storm en de regen zijn precies eilanden van duiding, rust en contentement voor haar.
De regen kom me dan ook niks schelen deze ochtend, ik werd opgewarmd door haar gelukkig gezichtje, dat straalde en giechelde toen we deden alsof het zomer was. We zuchtten hoe warm het wel was, en dat we hoopten dat we genoeg zonnecrème bij hadden om niet te verbranden. Ze bescheurde het, terwijl ze doorzopen door plassen stapte en de regen langs haar wang in haar nekje liep.
‘Ik vind dat leuk, mama, lijk alsof het zomer spelen in de regen’, fluisterde ze aan de schoolpoort,’want ik vind regen dan bijna gezellig.’
Je kon me uitwringen toen ik thuiskwam een half uur later, en toch voelde dit als een van de geweldigste ochtenden uit mijn leven. Met regen, smeltende sneeuw en ijskoude handen.
January 14th, 2015 at 11:29 am
oh Marie, je doet het weer.
January 14th, 2015 at 12:52 pm
Ik word altijd zo ontroerd door uw schrijfsels.Het maakt ook dat ik weer efkes stilsta bij mijn eigen (hectisch en snel-snel) omgang met mijn kinderen.
January 14th, 2015 at 12:53 pm
Hoe zalig…
January 14th, 2015 at 1:12 pm
Zo mooi…
Wandelen we ook eens samen ergens heen?
January 14th, 2015 at 3:02 pm
Oh oh oh, ik wil ze (en jou) platknuffelen.
January 14th, 2015 at 4:49 pm
Dankuwel lieve lezers.
Janina: echt, straks zijn we bejaard. Dringend!
Tess: we zijn nog altijd niet droog 😉
January 14th, 2015 at 5:47 pm
Oh Marie, gij gaat zo schoon, gerust & bewust met uw kinderen om.
Ik kan daar nog veel van leren!
January 15th, 2015 at 10:13 am
Altijd als ik denk “nu gaat ze me niet liggen hebben” heeft ze me toch liggen. Dju toch. <3
January 15th, 2015 at 9:00 pm
ik wou dat ik mee kon doen van alsof in de regen, mooier dan jij doet, kan het toch niet verwoord worden
January 16th, 2015 at 9:02 am
ow zucht, zo schoon
January 18th, 2015 at 6:45 pm
Ik voel mij altijd zo’n slechte moeder als ik lees hoe jij met je kinderen omgaat. Het is je helemaal gegund en toch ben ik jaloers. Ik zou dat ook willen, maar het lukt me niet. Ik vind mama zijn het allermoeilijkste dat er bestaat. Ik wou dat ik het leuker kon vinden.
January 20th, 2015 at 6:47 pm
Maar jongens toch, zo schoon … Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik mijn kind even goed zal kennen als dat jij de jouwe duidelijk kent. Dat ik hem zal kunnen doorgronden, zodat ik weet wat ik moet antwoorden en wat hij bedoelt als hij iets zegt. Zodat ik ook kan proberen hem gelukkig te maken met kleine dingen …
January 21st, 2015 at 10:54 am
Het artikeltje is prachtig! Wat zijn kleine kinderen schattig.
January 25th, 2015 at 8:51 am
Zeer mooi en heel herkenbaar die muizenissen , heb er ook zo eentje rondlopen…