vertellementen

Ze staan op woensdagmiddag allebei aan de poort op school.

Terwijl ik even gemachtigd opzichter speel, zwaaien zij naar mij.
De ene gul, bijna overdreven, alsof haar arm er van blijheid bijna afvalt.
De andere summier, kort, met blinkende ogen en een vette knipoog in mijn richting en een ingenieus gebarenspel waarmee ze wil zeggen dat ze haar fiets al heeft klaargezet om straks te vertrekken.

Elke keer zwaai ik terug, steek ik een duim uit naar de fietsklaarzetter en gooi ik zoenen naar de kleinste.

Dan ga ik hen halen en vertrekken we samen naar huis, waar ze spelen, zeuren, vrienden zijn, honderduit babbelen en belangrijke zaken bespreken.

Je mag me veel afpakken. Een nieuwe winterjas heb ik niet nodig, en ik draag deze winter met plezier mijn winterschoenen van vorig jaar. Ik verlang niet naar verre reizen en ik voel me goed in mijn eeuwig-verbouwingshuis, met mijn piepkleine oude badkamer en gepleisterde muren die dringend geschilderd moeten worden. Ik vind het zelfs, hoe ouder ik word, fijner aan mijn eigen eettafel dan in de tralala van een restaurant. Dat mag je me dus allemaal afpakken, ik zal het niet eens doorhebben.

Maar die gouden blikken van mijn dochters, dat zalig contentement elke keer als ik de schoolpoort nader, wetende dat ik op woensdag alleen maar bij hen moet zijn, dat hou ik liever bij.