vertellementen

Ik ga op zondag naar de markt.

Ik koop altijd brood bij dezelfde bakker, die met het lelijke kraam, de veel te grote koffiekoeken en het lekkere notenbrood.

De bakker is vermagerd. Zijn handen zijn te groot voor zijn lijf geworden.

Hij maakt arbeid noest. Hij werkt in stilte altijd door, en enige aimabiliteit is hem op het eerste zicht vreemd.

Ik hou van de bakker.

Ik hou van zijn tevredenheid als je duidelijk zegt wat je wilt: ‘drie grote gesneden broden’. Hij lacht niet, dan, maar in zijn ogen zie ik het contentement.

Honderd keer per dag dezelfde vraag moeten stellen (groot of klein? gesneden?): ik zou er kribbig van worden, en afgestompt.

Hij ziet er soms zo moe uit, en ik zou hem eens willen vragen hoe het echt met hem gaat. Ik wacht op het moment waarop ik ooit eens alleen met hem zal zijn.

Zijn vrouw, een Aziatische die een Vlaamse tongval heeft, is al een tijd niet meer mee.

Vroeger deden ze het samen, dezelfde vragen stellen, de broden snijden en de koeken tellen.

Nu zie ik haar niet meer.

Ik denk soms dat ze ziek is, en dat hij daarom zo mager is geworden. Ik twijfel soms of ik niet een paar uur broden zou snijden, samen met hem. Misschien hebben ze net een kleinkind, en moet ze op zondag voor het gebroed zorgen. Dat komt hij thuis, uren later, met de koude van de markt in zijn kleren, en zit zijn kleindochter op zijn schoot. Dan maakt zij koffie en eet hij de overgebleven koeken van het kraam op. Misschien is ze weg, naar warmere oorden, met de heimwee van het thuisland in haar lijf.

Ik zou hem willen vragen hoe het met haar gaat, en of alles met hen nog in orde is.

Ik doe het niet, en eet zijn brood, dat hemels smaakt met verse boter en een tas koffie erbij.

Hij heeft er geen gedacht van, van hoe hij in mijn hoofd rondspookt.