Dedjudedjumijngrootvadertoch.
June 27th, 2012
Toen mijn zoon stierf, en we de weken na zijn dood vaak bij elkaar waren, zag ik aan de andere kant van de living mijn grootvader staan.
Het was zijn rug, want hij keek weg van mij, en ik zag dat zijn schouders schokten.
Hij probeerde me meermaals te sussen, aan de lijn, zo net na ons verlies, en wekelijks schreef hij brieven.
Van Poperinge naar Gent.
Iedere week een brief, speciaal voor mij. Zonder grote verhalen, maar met kleine druppels van hun leven in de Westhoek.
Over mijn grootmoeder die soep had gemaakt, over de lezing die hij ging geven, over de doctoraatsstudenten die langskwamen om zijn gigantische kennis te bevragen. Over de wandeling met de bejaardenbond, over sneeuw, regen en voorzichtige zon. Hij vertelde kleine zaken, en die deden me deugd, omdat mijn hoofd bij groot verlies zat. Het neutraliseerde een beetje, en maandenlang stuurde hij trouw een brief.
Later stuurde hij mails. Mails met foto’s van zijn ochtendzicht, van de sneeuw op de Catsberg, en van zijn geraniums in de veranda.
Het mailen verminderde, en de inhoud werd kariger, maar ze bleven komen. Met tussenpozen en kliniekopnames, maar toch, hé, daar waren ze weer.
‘ik krijg er ook’, zei Anouk niet zo lang geleden, ‘elke week één. Grappen en zo, die hij forwardt naar mij.’
We lazen alles opnieuw, wij twee, en zuchtten een beetje geluk. En ook van verdriet.
Zo’n schone mens in een familie, men komt dat niet alle dagen tegen.
Ik wou dat ik hem kon antwoorden nu, ik wou dat ik wekelijks tijd had om bij zijn bed te gaan zitten en hem te voederen met de ingetogenheid die hij bezat. Ik wou dat ik een antwoord kon krijgen, een brief in zijn sierlijk geschrift.
Ik wou dat hij kon zeggen welke soep mijn metje had gemaakt.
Ik wou dat allemaal echt heel erg, deze ochtend.
Heel heel erg.
June 27th, 2012 at 11:57 am
Waarom zit ik hier nu te huilen aan mijn computer? Is het omdat het zo herkenbaar veel pijn doet?
June 27th, 2012 at 12:42 pm
*slik*
veel courage…
June 27th, 2012 at 1:01 pm
Gaat recht naar mijn hart dit … Mooi Marie! En sterkte …
June 27th, 2012 at 1:06 pm
Oh, en kom net van een begrafenis en voel het hier weer prikken.
Veel courage, Marie!
June 27th, 2012 at 1:32 pm
I feel for you.
June 27th, 2012 at 1:45 pm
Dikke knuffel Marie
June 27th, 2012 at 2:26 pm
ooh, marie. dit gaat recht naar het hart.
courage, zoals we hier ook zeggen.
June 27th, 2012 at 4:40 pm
Oh, zo’n mensen zouden eeuwig moeten leven. Veel moed daar, x
June 27th, 2012 at 6:41 pm
Zo’n verhaal waarbij ik alweer besef: stop nu maar eens met ontkennen dat ieder zijn moment krijgt.
Veel sterkte, nu je zijn moment een plaats moet geven.
June 27th, 2012 at 6:49 pm
*knuffel*
June 27th, 2012 at 10:16 pm
xx
June 28th, 2012 at 8:41 am
Maar menneke toch, kom hier dat ik u tegen mijne gilet trek. Veel sterkte, en geniet nog maar wat van al dat geluk en schoons dat hij jullie naliet!
June 28th, 2012 at 2:14 pm
Mooie dingen zachtjes afsluiten, inpakken en er een prachtige strik rond doen…zo moeilijk!
Veel moed, Marie!
Ik lees je stukje met open mond, plots zie ik vanwaar al jouw bewondering voor de kleine dingen des levens vandaan komt, de kleine ondeugendheden, het genieten, het relativeren…zo iets moois dat je van je grootvader kreeg! En, waar ook wij nu mogen van genieten! Bedankt allebei!
Hopelijk kan dit een kleine glimlach in je hart brengen! x
June 30th, 2012 at 7:03 am
Deze woorden moeten als een ontzettend geschenk aanvoelen voor hem.
Courage.
July 1st, 2012 at 3:50 pm
sterkte
July 16th, 2012 at 3:02 pm
Oh nee.. Sterkte meis. x
July 20th, 2012 at 9:52 pm
whoow, tranen in mijn ogen, in je schrijven voel ik nonkel Rik!
July 23rd, 2012 at 6:49 pm
Een crème van een vent… noenkel…