vertellementen

We zijn Stinkie kwijt.

Officieel. Voorgoed.

Clarisse rouwt. ‘Mama, ik mis mijn vuile stinkie.’

Ik zei haar dat ik hem ook mis, en ik meen het, en ik zei haar ook dat dat gehuil dat ‘zomaar uit haar keel komt’, verdriet is.

Rauw rauw verdriet.

Dat iedereen soms eens heel verdrietig is, en dat ik hoop dat het hare overgaat. Maar dat je moet wenen, als je iemand keihard mist, omdat je wil dat hij eigenlijk bij je is.

Soms gaat ze eens tot bij de voordeur, en fluistert ze ‘stinkie, toch, waarom laat je me in de steek’. Ze vraagt het niet, ze zegt het gewoon en daarna gaat ze keihard zitten zuchten in haar zeteltje. ‘Ik zucht’, mama, met mijn keel’, voegt ze eraan toe, alsof de woorden haar verdriet willen onderstrepen, of benadrukken.

Ik voel haar onrust, want ze wil erop zuigen, en aan zijn kapotte pootjes wriemelen, ze wil zijn slechte geur reuken, lijk alsof vrienden spelen met hem, ze wil hem zelfs gewoon ‘nog één keer zien, mama’.

Ik dobber mee op haar verdriet, en sta versteld dat zo’n stinkend hompje stof zoveel gevoel kan brengen.

‘Zullen we hem begraven?’, vraagt ze plots, net als de kat in haar boek.

Waarop ze weer in huilen uitbarst.

Want begraven, dat kan alleen als je er nog een heel klein beetje bent.

Ocharme, denk ik, en tegelijkertijd want een geluk dat je 4 jaar bent, en dat dit jouw grootste verdriet mag zijn.