Drama drama
August 11th, 2011
We zijn Stinkie kwijt.
Officieel. Voorgoed.
Clarisse rouwt. ‘Mama, ik mis mijn vuile stinkie.’
Ik zei haar dat ik hem ook mis, en ik meen het, en ik zei haar ook dat dat gehuil dat ‘zomaar uit haar keel komt’, verdriet is.
Rauw rauw verdriet.
Dat iedereen soms eens heel verdrietig is, en dat ik hoop dat het hare overgaat. Maar dat je moet wenen, als je iemand keihard mist, omdat je wil dat hij eigenlijk bij je is.
Soms gaat ze eens tot bij de voordeur, en fluistert ze ‘stinkie, toch, waarom laat je me in de steek’. Ze vraagt het niet, ze zegt het gewoon en daarna gaat ze keihard zitten zuchten in haar zeteltje. ‘Ik zucht’, mama, met mijn keel’, voegt ze eraan toe, alsof de woorden haar verdriet willen onderstrepen, of benadrukken.
Ik voel haar onrust, want ze wil erop zuigen, en aan zijn kapotte pootjes wriemelen, ze wil zijn slechte geur reuken, lijk alsof vrienden spelen met hem, ze wil hem zelfs gewoon ‘nog één keer zien, mama’.
Ik dobber mee op haar verdriet, en sta versteld dat zo’n stinkend hompje stof zoveel gevoel kan brengen.
‘Zullen we hem begraven?’, vraagt ze plots, net als de kat in haar boek.
Waarop ze weer in huilen uitbarst.
Want begraven, dat kan alleen als je er nog een heel klein beetje bent.
Ocharme, denk ik, en tegelijkertijd want een geluk dat je 4 jaar bent, en dat dit jouw grootste verdriet mag zijn.
August 11th, 2011 at 7:41 pm
Oh, Stinkie?? Dju, zeg, dat was werkelijk het allerliefste stinkende dingetje dat ik ook vast had.
En wijs, zeg, dat kind. Hard op weg om net zoals haar moeder te worden.
August 12th, 2011 at 8:59 am
Aiai, moet hier mijn best doen om die waterlanders onder controle te houden bij het lezen van zoveel kinderverdriet …
August 12th, 2011 at 3:37 pm
maar ocharmkes toch
August 17th, 2011 at 8:05 pm
Dat is zo erg,het verlies van haar Stinkie .. Misschien moeten jullie toch ergens iets symbolisch begraven? Een lakentje van hem ofzo?