vertellementen

Elke ochtend, als wij in Gentbrugge aan de tram zitten wachten, passeert er een oud koppel, elk met een hond aan de leiband. Iedere ochtend, rond acht uur.

Aangezien er midden in de ochtendspits plots 20! minuten geen tram is, zitten wij daar maar een beetje. Mijn 2 oudste dochters en ik.

‘Kijk’, fluister ik, ‘de hondenwandelaars zijn terug’.

Die zin is voor Anouk genoeg om te beginnen glunderen. Haar ochtendhumeur – en ze heeft er één, man man – verdwijnt en ze komt tegen me plakken.

‘Ga je het nog eens doen, mama? Please?’

En dan beginht het verhaal.

Over hoe meneer en mevrouw de hondenwandelaars netjes achter mekaar naar huis lopen, zonder één woord. Hoe ze, bij het binnenkomen, hun schoenen netjes naast elkaar in de gang zetten, of neen, in de garage, want ze komen eigenlijk nooit langs de voordeur naar binnen. Hoe hond 1 rustig naar binnenwandelt, en 2 voorbij stormt. Hoe ze allebei lachen met hond 2 en lief kijken naar nummer 1.

Terwijl zij de tafel dekt, maakt hij koffie. Altijd Douwe Egberts, altijd 3 maatjes voor een volle kan. Ze zitten pal voor mekaar, eten boterhammen met confituur, en het sneetje hesp, waarvan hij maar de helft opeet, verdwijnt in de bek van de hond. Hond nummer 1 uiteraard.

In de voormiddag hangt zij de was uit, maar hij draagt de wasmand tot bij het rek, haar rug kan dat immers niet aan. Terwijl zij het menage op haar neemt, gaat hij naar Delhaize, en drinkt zij in het geniep een klein glaasje wijn. Een halfje maar, dat doet zo’n deugd als ze de beslommeringen van het ouder worden er bij neemt.

Eten gebeurt om kwart voor twaalf, het middagdutje in de relax, voor het nieuws van één uur.

Tgen dan is ons verloren kwartier voorbij, stappen we op de tram en rijden we weg. Morgen, als we ze weer zien, gaan ze misschien naar de zee. Hij met sandalen en witte sportsokken, zij met een strooien hoed.

‘Zo goed dat jij toekomst kunt voorspellen, mama’, zegt ze bewonderend als ze naast me zit en in mijn hand knijpt.