13 verdorie
January 20th, 2011
Normaal ging ik deze ochtend naar de bakker gekoersd hebben. Om koeken. En ik ging vers fruitsap geperst hebben. Ik zou een kado gekocht hebben, in het geheim. Om het deze ochtend voorzichtig naar boven te halen.
Ik zie het zo voor me, echt. Hoe we stilletjes, Anouk en ik, naar boven zouden sluipen. Om een dertienjarige puber verjaardagszoenen te geven.
Of neen, Anouk zou het wellicht kinderachtig hebben gevonden, en mijn rebel van dertien zou zich omgedraaid hebben in zijn bed. Denk ik.
Want ook al is hij hier niet meer, in mijn hoofd groeit hij keihard mee. Alsof hij af en toe naast me loopt, een klop op mijn schouder geeft en zegt dat het allemaal niet zo erg is. Waarna ik hem zeg dat ik dat wel weet, en dat verdriet echt wel went. Dat het na jaren nog eens snerpend kan zijn en dat gemis op het meest ongemakkelijke moment komt bovendrijven. Maar dat het nog altijd een beetje verbijsterend is, zo uw zoon op één twee drie verliezen. En dat ik er nog altijd niet goed van ben. Maar dat ik er vrede mee heb, dat hij er niet is, al is er niets dat ik liever zou hebben dan dat. Echt niks.
Waarop hij als een echte dertienjarige zijn schouders ophaalt, en in de verte voor zich kijkt.
January 20th, 2011 at 6:41 pm
Zo zou het wellicht echt geweest zijn. ‘t Zou een coole gast geweest zijn, maar zacht voor die kleine bloedjes van u.
Goed dat het verdriet went, en fantastisch dat je hem zo mooi kan inkaderen in jullie leven.
Dikke knuffel!
January 20th, 2011 at 6:53 pm
Tijd heelt niet alle wonden… Dat kan ook niet, iemand die zoveel voor jou betekent kan niet zomaar weggeveegd worden.
liefs Annelies
January 20th, 2011 at 7:32 pm
Je schrijft het zo mooi, en we zijn allemaal aan het wennen aan dit verdriet maar vandaag kon en wilde ik er niet aan wennen.
Jelle, jij was de eerste die van mij een ‘oma’ maakte.
January 20th, 2011 at 7:56 pm
Zo’n gemis. Zo’n verdriet. En toch klink je zo vredig, zo sterk.
Knuffel aan jullie allen.
January 20th, 2011 at 8:18 pm
Zo is het.
Een gelukkige verjaardag voor de jongen die in jullie hoofd en hart mag opgroeien.
January 20th, 2011 at 9:05 pm
Oh Marie, wat schrijf je het zo mooi neer.
Hij zal altijd samen met jullie meegroeien, ik ben er zeker van.
Een dikke knuffel
January 20th, 2011 at 9:40 pm
oh, wat ontzettend erg. Als is het, zoals hier al meermaals geschreven, zeer mooi verwoord. Sterkte (dat mag nog altijd, zelfs na gewend verdriet)
January 21st, 2011 at 7:26 am
Verdriet en gemis als deel van je zijn. Er vrede mee nemen en toch voelen dat het af en toe nog heel scherp is, ik geloof niet dat het echt went. ik geloof wel dat jij (en je gezin) er levenskracht uithalen, hoe controversieel dat ook lijkt. De leegte opvullen met herinneringen, dromen, verhalen; het maakt deze leegte warm en rijk. Je doet dat knap,
Marie. Dank dat je ook dit moeilijke verhaal met ons deelt, het doet even stilstaan, het leert me zoveel! zoen
January 21st, 2011 at 9:23 am
wat goed dat jij hier af en toe over schrijft. De tranen rollen. Van verdriet want ik moet er niet aan denken en ook van vreugde. Je schrijft het zo mooi neer en het doet me ineens heel hard beseffen dat ik blij ben dat die van mij er nog zijn. Mijn zonen, die ik af en toe achter het behang zou willen plakken.
January 21st, 2011 at 9:33 am
Wat tine zegt en
hoe het ergste wat er is ook zo mooi kan zijn.
January 21st, 2011 at 11:19 am
Maar Marie toch, de tranen schieten mij in de ogen. Ongelofelijk hoe je er mee om gaat in je hoofd en hart.
Anderzijds, leer je met zo’n gemis ooit mee omgaan?
Knuffels en we denken aan je.
January 21st, 2011 at 12:05 pm
Je kan het zo mooi verwoorden… Ik kan niet zeggen dat ik weet hoe het voelt om een kind te verliezen, ik wil me dan ook niet verschuilen achter loze woorden. Ik kan alleen maar bedenken hoe erg het moet zijn.
Ik heb echt bewondering voor je, om de manier waarop je ermee omgaat. Jelle zal altijd bij je zijn, no matter what, en zo is het goed…
Dikke pakkerd!
January 21st, 2011 at 12:51 pm
Verdorie, ja. Duizend keer verdorie.
Als hij dit kan lezen, ergens, waar dan ook, gloeit hij nu vast van trots, om zo’n fantastische mama en familie.
x
January 21st, 2011 at 5:27 pm
Hallo Marie,
Per ongeluk op je blog terecht gekomen,je schrijft fantastisch.
Hoe je na zoveel jaar omgaat met het verlies van je zoon..erg knap. Na dik 2 jaar gaat het hier ook al veel beter, maar verjaardagen blijven wel erg moeilijke dagen. Gelukkig went het inderdaad en zal Jelle voor altijd in je hart zijn, altijd dicht bij jou. Maar natuurlijk had hij nu gewoon moeten puberen.
x
January 21st, 2011 at 7:01 pm
Merci ladies.
Katrien toch. merci en ook ai en 2 jaar is nog zo het begin. courage. courage.
January 22nd, 2011 at 10:03 am
Vier maar een beetje zijn feest… koester hem, vertroetel hem, het zal hem deugd doen die machtige puber van jullie.
*slik*
January 23rd, 2011 at 8:39 pm
“Onze” Macho, ja, denk dat hij een flinke vent in wording zou geweest zijn.
January 24th, 2011 at 3:39 pm
Sterkte allemaal.
Ik krijg er koude rillingen van!
January 27th, 2011 at 12:14 pm
Ik lees hier nog niet zo lang mee. Ik wist niet dat er zo’n groot verdriet onder al die mooie verhalen sloop. Ik vind het straf dat je dit zo mooi weet te verwoorden en dat je zijn herinnering zo levendig kan houden. Veel sterkte lieve mama x
March 11th, 2012 at 7:48 pm
Moving home is definitely an expensive process, but there are ways to go about moving house on a tight budget. Buying and moving into a brand new house could be exciting and rewarding, but it can also be full of expense. If you’re moving on a financial budget, there are several methods to help you save money but still move all of your belongings safely for your new house.