vertellementen

We gingen iets eten gisteren. Zo op de middag.

Het was vrijdag en het gebroed was er niet. Voor de laatste keer.

We moesten verder plannen voor de verbouwingen (eerst een zucht en dan een sprankel hoop, maar ik vertel u dat wel een andere keer), onze oude buren bezoeken en ja, daarna naar het restaurant dus.

Toen was het twee uur en ik dacht: ‘Kom, ik ga nog wat strijken’, zoals het de brave huismoeder betaamt. Maar mijn lief zei: ‘Ach, we halen toch straks de kindjes op, we kunnen misschien nog eens een wandelingetje doen.’

Toen liepen we door onze schone stad, die wel overal in de steigers staat, maar kom, daar kunnen we ondertussen ook al tegen.

We liepen en mijn lief wandelde rustig naast me. Want hij is zowat altijd rustig, het lief. Dus ik dacht dat we gewoon wat liepen.

Toen zei hij – overdreven nonchalant, maar ik had het nog altijd helemaal niet door: ‘Oh, is dat dat winkeltje niet waar ze schone trouwringen hebben, waar jij zoveel van houdt?’. Ik knikte, en tiens, hij had dat dus al een paar jaar goed onthouden.

We gingen – zomaar – eens binnen en binnen de minuut had ik een ring aan mijn vinger, net niet in de juiste maat, maar wel wreed schoon. En winkels van ringen die hebben zo speciaal gerief waarmee ze uw vinger kunnen meten, en dat deden ze dan ook. Om mijn ring te bestellen, want dat was wat mijn lief daarna deed.

Marie en haar trouwring. Het is een feit. Alleen nog een paar weken wachten op het juiste exemplaar.

En toen we ons haastten naar de auto keek ik Jan aan en zei: ‘Mor allee, zo vreemd, en zo toevallig en nu heb ik een ring.’

En daarna lachte hij een beetje, want hij had mij er een beetje ingetuimeld, mijn lief.

Maar enfin, de ring is er. Nu nog trouwen. Ergens in december dus. En een feest in het jaar dat komt.

Het begint er op te lijken, niet?