Ik wil met je trouwen
January 11th, 2010
‘Ik wil met je trouwen.’
Ik fluisterde het deze nacht in je kleine oortje.
Jouw koude wang tegen mijn warme buik.
Het voelt nog altijd een beetje als één, jij en ik. Het is nog altijd een beetje zoals het negen maanden lang was.
Jij en ik dichter dan dicht bij mekaar.
Je antwoordde niet. Maar je begreep het wel. Borelingen zijn altijd wijzer dan men denkt.
Je zei niets, maar je schrokte, hongerig als altijd.
Ik moest glimlachen, en hoewel ik weet dat licht in de nacht niet zo slim is, stak ik het aan.
Om je nog beter te kunnen zien, om je helemaal te kunnen aanschouwen.
Jan woelde eventjes mee, maar viel daarna in een diepe slaap.
Het was weer wij twee. En niemand anders.
Je maakt me hebberig, kleintje.
Hebberig naar jou.
January 11th, 2010 at 2:34 pm
aahh!! ZO mooi verwoord! En zo snel voorbij. Ze worden toch zo snel groot!! Geniet er van!!!
January 11th, 2010 at 3:06 pm
@Jessie: het is waar hé, dat het zo vlug voorbij gaat. ik probeer er elke seconde van te genieten 🙂
January 11th, 2010 at 3:14 pm
ja, het gaat snel. Maar je weet het zelf ook wel, vanuit deze momenten groeit je band altijd maar verder, deze momenten voeden de liefde voor je kind.
En, zoals het snel gaat, zo voelt het voor mij alsof het gisteren was!
Marie, dit is weer zo mooi geschreven, om van te genieten!
January 12th, 2010 at 9:48 am
Zo mooi. Ik zou bijna een derde willen. Bijna.
January 15th, 2010 at 11:43 am
Als ik dit lees, kan ik het mij perfect inbeelden. En begrijp ik het ook volledig. Herinneringen komen weer naar boven en het hunkeren naar nog een keer die momenten, wordt haast ondraaglijk. Als de natuur nu nog mee wil, komt dat wel goed. Voorlopig geniet ik mee met jou.
January 15th, 2010 at 4:28 pm
@Tine: Ik duim voor jou 🙂