vertellementen

Eerst was er de zeer fijne avond bij de familie van de familie.
Ik vind dat daar zo fijn en beide zonen liggen nauw aan mijn hart, de schoondochters ook. De ene sedert al lang, de andere sedert nu. Ik ben blij voor de familie van de familie. Ze spreken Jan aan met ‘nonkel Jan’ en we mochten er blijven slapen. Ik kreeg de eer langer te slapen, en de kinderen konden op straat in pyama spelen.

Verstoppertje zelfs.

Er was en er is de ‘slakkenperiode’, waarin Clarisse niet anders dan slakken, bananen, pistolets en blote billen tekent. Minuten lang zit ze te kriebelen op kladpapier, met stiftjes, potloden en wasco’s. Ze roept ‘kijk, slak, mama!’ bij alles wat ze tekent.

Soms levert het fijne dingen op.

Er was het wachten op Stinkie, die in het weekend in de wasmachine moet, mee met de kookwas. Hij stinkt uren in de wind (vraag maar aan Cica) en heeft haar al de bijnaam ‘Stinkie’ opgeleverd. Hij is haar beste kameraad, vriend in nood en verdriet en de kleinste keppe van onze familie. Vlak voor de was klaar is, bij het zwieren, zit ze trouw op haar stoeltje te wachten. Met kreten elke keer als hij aan het wasmachinevenster verschijnt.

Er was ook feest, kermis en lichtstoet, ondertussen. Allemaal in Ledeberg. De lichtstoet was gewoon een beetje hilarisch, en ik maar stoefen dat dat echt mooi is. Sorry, Marc.

Tussendoor is er het rangschikken van al ons knutselgerief, want Anouk wil altijd schilderen, lijmen, plakken, naaien en tekenen de laatste weken. Ik heb het allemaal in de oude koffer van mijn grootvader gestopt. Nu nog evalueren hoelang dat blijft.

Af en toe komen daar leuke dingen uit voort, uit dat bricoleren. Zoals de vilten vogels voor de mobiel. De vogels zijn klaar, nu nog het ophangsysteem. Het wordt iets met hout, of zo. Ze is er nog naar op zoek.