vertellementen

‘Hij heeft wel honderd hoeden, mama,’ zegt ze vol bewondering als ze van de muziekschool komt.
‘Eén van zijn hoeden heeft zo’n brede rand dat onze meester niet eens de klas binnen zou kunnen,’ giechelt ze er nadien bij.
‘En weet je, mama,’ gaat ze verder, ‘hij draagt zwarte begrafenisbroeken, sandalen en Hawaïhemden. Allemaal samen in één keer.’

Hij joeg de kinderen in december ook al eens allemaal terug op de gang en vroeg hen hard op de deur te kloppen voor ze binnenkwamen. Waarop hij luid ‘Daar wordt aan de deur geklopt, hard geklopt, zacht geklopt…’ zong.

Bij volle maan moesten alle lichten uit en werd er met gigantische bewondering naar de volle maan gekeken.
Even fijn als het hoog zingen met met de haren omhoog.
Of de toonafstanden tussen si-do en mi-fa, ze zal het nooit vergeten, dankzij zijn ezelsbruggetje.

Hij is de heerlijkste leerkracht die mijn dochter tot nu toe had, geeft les aan haar in één van de mooiste parken in mijn buurt, en is er de grote oorzaak van dat Anouks passie voor notenleer na één jaar niet verdwenen is, maar keihard gegroeid. Ze speelt uren ritmisch dictee op haar krijtbord in de tuin, en probeert zijn heerlijke manier van lesgeven over te dragen op haar fictieve leerlingen.

Ik duim voor meer bevlogen leerkrachten, liefst een beetje rare mensen, want om op een échte manier aan kinderen les te geven, moet je eigenlijk een klein beetje gek in je hoofd zijn. Meester Kristof is daar nu eens het schoolvoorbeeld van, sie.